Λίγο μποέμ,κάπως ανέμελη με μια μελαγχολία στο βλέμμα και μια σιγουριά στην στάση ατενίζει στον ορίζοντα.
Γυναίκα με θάρρος,τσάντα στον ώμο,καφέ στο χέρι,πλάνα στον νου,γυναίκα με δρόμο μπροστά της θολό ακόμα.
Χειμώνας η εποχή του στοχασμού,εντυπωσιάζει η ευστοχία πάρα η εικόνα.
Εποχή της ανίχνευσης σε βάθος!
Αγαπώ τον χειμώνα,τα μικρά καφέ,τα ζεστά μάλλινα,τις χουχουλιάρικες γωνιές,τα βιβλία στην άκρη του καναπέ,δίπλα από την κουβερτούλα.
Αθεράπευτα ποιητική,υπερβολικά ονειροπόλα...Τι πλάσμα να είμαι άραγε;
Aναμφίβολα αέρινο για αυτό χάνομαι σε πλανεύτρες σκέψεις.
Κάποιοι καταλαβαίνουν άλλοι ανέπαφα ασυγκίνητοι παραβλέπουν!
Ζωή σαν παραμύθι άγαρμπο,με διαψεύσεις και εμπόδια μέχρι να φτάσουμε στο happy end,μα τι τροπή θα έπαιρνε η ιστορία χωρίς αγωνία,χωρίς αναμέτρηση με τον μεγαλύτερο μας αντίπαλο,τον εαυτό μας.
Μεγαλώσαμε και βάζουμε,θαρρούμε,σε σειρά τις λέξεις.
Μήπως όμως είναι ώρα να ωθήσουμε σε σειρά και τις σκέψεις;
Οι λέξεις γίνονται σκέψεις,οι σκέψεις εφαρμόζονται ανεπιτήδευτα και πλάθουν τον χαρακτήρα και ο τελευταίος διαμορφώνει την μοίρα,λένε...
Έχουμε πολύ δουλειά εδώ,η έλξη λειτουργεί ανταποδοτικά φίλε μου,αναφώνησε!
Sophie P.
