Όταν γίνεσαι γονιός παύεις να βλέπεις με μεγεθυντικό φακό τα κοινά προβλήματα, άνευ ουσίας. Αναπνέεις και για άλλο σώμα.
Πλέον αποκτάς προτεραιότητες και αναζητάς τρόπο για να στρώσεις πέτρες στα μονοπάτια που εσύ πρώτος περπάτησες πατώντας τα αγκάθια.
Για τα παιδιά σου,για να μην ματώσουν και όταν ματώνεις σε μεταγενέστερα εμπόδια σφίγγεις τα δόντια και χαμογελάς διάπλατα. Όλο μαεστρία για να χαρούν και να μην τα λαβώσει η αιχμηρή πραγματικότητα.
Βέβαια καθυστερείς την αναπόφευκτη γνωριμία τους με την αλήθεια, δίνοντας μια παράταση στην παιδική ανεμελιά! Αναπόφευκτα οδήγησε σε λάθη καθώς ουδείς αλάνθαστος,φυσικά στην προσπάθεια σου να διοχετεύσεις την αγάπη σου. Εδώ διαφοροποιείται η τέχνη από την ζωή!
Κανείς τους δεν είναι από σίδερο αλλά για χάρη των σπλάχνων τους γίνονται άτρωτοι θεατρίνοι και ακούραστοι διασκεδαστές.
Επιπλέον κανένας δεν μπορεί να προτρέψει στο καλό με απολυτή βεβαιότητα επιτυχίας.
Αξίζει να αγωνίζεται ο γονιός με επίγνωση των περιθωρίων απόκλισης του ιδανικού που πλάθει!
Τα έχει αυτά η ζωή...
Μπρος στην ανάγκη του παιδιού τα αποθέματα γιγαντώνονται και ο γονιός μεταμορφώνεται σε δράκο που πυροδοτεί φωτιές υπεράσπισης!Άθλο που αναγνωρίζουμε!
Πατεράδες και μανάδες που μειώνουν την μερίδα τους για να μην λείψει του παιδιού και ωραιοποιούν την σκληρή μέρα τους.
Σύγχρονοι Ρομπέρτο Μπενίνι που με ανεξάντλητη ευρυματικότητα κουβαλάνε φόρτια βαριά,φόρτια για επιβίωση, ασήκωτα.
Η ατελείωτη πατρική-μητρική καρδιά τους, τα κάνει να φαίνονται παιχνιδάκι.
Καταφέρνουν να μοιάζει η πέτρα-φτερό και η κοτρόνα- πούπουλο.
Μας στολίζουν την ζωή ενώ αντιμετωπίζουν ένα πιο δυσδιάκριτο, αυτή την φορά, πόλεμο.
Τους λατρεύουμε αυτούς τους μεγάλους και αφανείς ήρωες που μας μεγάλωσαν και αύριο πιθανόν να τους αντικαταστήσουμε, πάρα την υπερβολή που ίσως μελλοντικά καταλάβουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου