Μια ζωή σαν παραμύθι... Σύντομο. Οπως το είχε προβλέψει η Τσιγγάνα που διάβασε το χέρι της, πολλά χρόνια πριν, στο Τουρκολίμανο. «Η γραμμή της ζωής της είναι μικρή» έσκυψε και είπε στο αφτί της Αρετής, της φίλης της, αλλά εκείνη δεν της το αποκάλυψε ποτέ.
Η ζωή της Βίκυς Μοσχολιού. Μια ζωή γεμάτη νότες, χρωματισμένη από μια «φοβερή φωνή, σαν βιολοντσέλο». Από τότε που έτρεχε στις αλάνες της Αγίας Βαρβάρας του Αιγάλεω, της γειτονιάς όπου γεννήθηκε, ώς τις φτωχογειτονιές του Μεταξουργείου και στα χρόνια του μεροκάματου, όταν εργαζόταν ως κορδελιάστρα για να βοηθήσει την οικογένειά της. Από τα χρόνια της πρώτης νιότης, όταν ο Σταύρος Ξαρχάκος εμπιστεύθηκε στη «φρέσκια» φωνή της το «Ματωμένο φεγγάρι» της κινηματογραφικής ταινίας «Λόλα», ώς τη μεγάλη επιτυχία και τη δόξα. Και μετά ώς την αρρώστια που της έκοψε πρόωρα και άδικα το νήμα της ζωής. «Είμαι πολύ νέα, Θεούλη μου, σε παρακαλώ, χάρισέ μου τη ζωή!» προσευχόταν και παρακαλούσε η τραγουδίστρια στις στιγμές του μεγάλου πόνου. Αντεχε όμως. Με τη βοήθεια του Θεού στον οποίο πίστευε από πολύ βαθιά μέσα στην ψυχή της. Εκείνη που «κάποτε φοβόταν να πει τη λέξη “καρκίνος”», όπως είχε εκμυστηρευθεί.
Στο βιβλίο της γραμματέας της και επιστήθιας φίλης της Αρετής Γκόρντον, που κυκλοφορεί με τον τίτλο «Θυμάμαι τη Βίκυ Μοσχολιού», ξετυλίγεται σελίδα-σελίδα το κουβάρι της ζωής της δημοφιλούς τραγουδίστριας με την καθαρή, λαϊκή φωνή. «Ξέρω ότι θα μείνω μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Ξέρω ότι θα μείνω μέσα στις δισκοθήκες και τα σπίτια τους. Ξέρω ότι θα μείνω στην ψυχή και την καρδιά τους. Η μεγαλύτερη τιμή για μένα είναι η αγάπη του κόσμου» έλεγε μέχρι και λίγο πριν από το τέλος. Με ένα παράπονο, επειδή το καλό ελληνικό τραγούδι που η ίδια εκπροσωπούσε δεν ακουγόταν όπως παλιά.
Οι έρωτες, τα τραγούδια και η μάχη με τον καρκίνο
H γνωριμία με τον Δομάζο και η «Λόλα»
Η Βίκυ Μοσχολιού ερωτεύθηκε τον Μίμη Δομάζο ως πελάτη στην «Τριάνα» του Χειλά, όπου τραγουδούσε με τον Γιώργο Ζαμπέτα και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. «Το φθινόπωρο του ’63 η Βίκυ επέστρεψε στην “Τριάνα” για τη χειμερινή σεζόν με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τον Γιώργο Ζαμπέτα. Εκείνη την εποχή μπήκε στη ζωή της ο Δομάζος. Πήγαν στο μαγαζί μαζί με τον Παπαεμμανουήλ, τον Βαγγέλη Πανάκη, τον Λινοξυλάκη, τα μεγάλα αστέρια της χρυσής εποχής του Παναθηναϊκού και της ζήτησαν να τους κάνει παρέα. Οχι φυσικά για κονσομασιόν!» Το τι ακριβώς συνέβη τότε το περιγράφει η ίδια η Βίκυ Μοσχολιού στη συγγραφέα: «Εγώ ήθελα να πάω να του μιλήσω, αλλά ντρεπόμουν. Στο πρόγραμμά μας ήταν δύο κορίτσια, οι αδερφές Γεωργούλη, που ήταν πολύ πιο θαρραλέες από μένα. Τις πιάνω και τους λέω ότι και εγώ θέλω να κατέβω στο τραπέζι του Μίμη». Μια βραδιά τη σήκωσε ο Ζαμπέτας να τραγουδήσει τα «Παιδιά του Πειραιά». Σηκώνεται , στήνει το μικρόφωνο και πάνω που αρχίζει να τραγουδάει, να τος ο Δομάζος στην πόρτα και κοιτάει: «Γιώργο, θα καθίσω» λέει η Βίκυ στον Ζαμπέτα κι εκείνος της απάντησε: «Αντε με τον μπαλαδόρο σου, άντε τραγούδα!» έτσι άρχισε να ανθίζει η σχέση της Βίκυς με τον Μίμη.
Την ίδια εποχή, ο Σταύρος Ξαρχάκος έψαχνε μια φρέσκια γυναικεία φωνή για να ερμηνεύσει το τραγούδι «Χάθηκε το φεγγάρι» (στίχοι Βαγγέλη Γκούφα) στην ταινία «Λόλα». Ο Μπιθικώτσης του είπε να έρθει στην «Τριάνα» να ακούσει τη Βίκυ, την πιτσιρίκα που του είχε συστήσει στα γυρίσματα της ταινίας «Τα κόκκινα φανάρια». Ετσι μια βραδιά ο Τάκης Λαμπρόπουλος, ο Ξαρχάκος και ο Γιώργος Μακράκης βρέθηκαν στο μαγαζί για να την ακούσουν. Ο Μπιθικώτσης της είπε να τραγουδήσει ένα τραγούδι της Πόλυς Πάνου και η Βίκυ άρχισε να τραγουδάει και να τη μιμείται. Ο Ξαρχάκος γύρισε στην παρέα και τους είπε: «Τι να ακούω την Πάνου, τι τη Βίκυ! Σας είπα, θέλω κάτι φρέσκο». Τότε ο Μακράκης γύρισε και είπε στον Ξαρχάκο: «Αυτή η μικρή δεν μοιάζει καθόλου με την Πόλυ Πάνου όταν μιλάει. Ας την ακούσουμε να τραγουδάει με τη δική της φωνή». Τη φώναξε ξανά ο Ξαρχάκος και της είπε: «Αν το πεις εβδομήντα τοις εκατό καλά, το τραγούδι είναι δικό σου». Δέχτηκε και εκείνο το βράδυ πετούσε στα σύννεφα!
Η ζωή της Βίκυς Μοσχολιού. Μια ζωή γεμάτη νότες, χρωματισμένη από μια «φοβερή φωνή, σαν βιολοντσέλο». Από τότε που έτρεχε στις αλάνες της Αγίας Βαρβάρας του Αιγάλεω, της γειτονιάς όπου γεννήθηκε, ώς τις φτωχογειτονιές του Μεταξουργείου και στα χρόνια του μεροκάματου, όταν εργαζόταν ως κορδελιάστρα για να βοηθήσει την οικογένειά της. Από τα χρόνια της πρώτης νιότης, όταν ο Σταύρος Ξαρχάκος εμπιστεύθηκε στη «φρέσκια» φωνή της το «Ματωμένο φεγγάρι» της κινηματογραφικής ταινίας «Λόλα», ώς τη μεγάλη επιτυχία και τη δόξα. Και μετά ώς την αρρώστια που της έκοψε πρόωρα και άδικα το νήμα της ζωής. «Είμαι πολύ νέα, Θεούλη μου, σε παρακαλώ, χάρισέ μου τη ζωή!» προσευχόταν και παρακαλούσε η τραγουδίστρια στις στιγμές του μεγάλου πόνου. Αντεχε όμως. Με τη βοήθεια του Θεού στον οποίο πίστευε από πολύ βαθιά μέσα στην ψυχή της. Εκείνη που «κάποτε φοβόταν να πει τη λέξη “καρκίνος”», όπως είχε εκμυστηρευθεί.
Στο βιβλίο της γραμματέας της και επιστήθιας φίλης της Αρετής Γκόρντον, που κυκλοφορεί με τον τίτλο «Θυμάμαι τη Βίκυ Μοσχολιού», ξετυλίγεται σελίδα-σελίδα το κουβάρι της ζωής της δημοφιλούς τραγουδίστριας με την καθαρή, λαϊκή φωνή. «Ξέρω ότι θα μείνω μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Ξέρω ότι θα μείνω μέσα στις δισκοθήκες και τα σπίτια τους. Ξέρω ότι θα μείνω στην ψυχή και την καρδιά τους. Η μεγαλύτερη τιμή για μένα είναι η αγάπη του κόσμου» έλεγε μέχρι και λίγο πριν από το τέλος. Με ένα παράπονο, επειδή το καλό ελληνικό τραγούδι που η ίδια εκπροσωπούσε δεν ακουγόταν όπως παλιά.
Οι έρωτες, τα τραγούδια και η μάχη με τον καρκίνο
H γνωριμία με τον Δομάζο και η «Λόλα»
Η Βίκυ Μοσχολιού ερωτεύθηκε τον Μίμη Δομάζο ως πελάτη στην «Τριάνα» του Χειλά, όπου τραγουδούσε με τον Γιώργο Ζαμπέτα και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. «Το φθινόπωρο του ’63 η Βίκυ επέστρεψε στην “Τριάνα” για τη χειμερινή σεζόν με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τον Γιώργο Ζαμπέτα. Εκείνη την εποχή μπήκε στη ζωή της ο Δομάζος. Πήγαν στο μαγαζί μαζί με τον Παπαεμμανουήλ, τον Βαγγέλη Πανάκη, τον Λινοξυλάκη, τα μεγάλα αστέρια της χρυσής εποχής του Παναθηναϊκού και της ζήτησαν να τους κάνει παρέα. Οχι φυσικά για κονσομασιόν!» Το τι ακριβώς συνέβη τότε το περιγράφει η ίδια η Βίκυ Μοσχολιού στη συγγραφέα: «Εγώ ήθελα να πάω να του μιλήσω, αλλά ντρεπόμουν. Στο πρόγραμμά μας ήταν δύο κορίτσια, οι αδερφές Γεωργούλη, που ήταν πολύ πιο θαρραλέες από μένα. Τις πιάνω και τους λέω ότι και εγώ θέλω να κατέβω στο τραπέζι του Μίμη». Μια βραδιά τη σήκωσε ο Ζαμπέτας να τραγουδήσει τα «Παιδιά του Πειραιά». Σηκώνεται , στήνει το μικρόφωνο και πάνω που αρχίζει να τραγουδάει, να τος ο Δομάζος στην πόρτα και κοιτάει: «Γιώργο, θα καθίσω» λέει η Βίκυ στον Ζαμπέτα κι εκείνος της απάντησε: «Αντε με τον μπαλαδόρο σου, άντε τραγούδα!» έτσι άρχισε να ανθίζει η σχέση της Βίκυς με τον Μίμη.
Την ίδια εποχή, ο Σταύρος Ξαρχάκος έψαχνε μια φρέσκια γυναικεία φωνή για να ερμηνεύσει το τραγούδι «Χάθηκε το φεγγάρι» (στίχοι Βαγγέλη Γκούφα) στην ταινία «Λόλα». Ο Μπιθικώτσης του είπε να έρθει στην «Τριάνα» να ακούσει τη Βίκυ, την πιτσιρίκα που του είχε συστήσει στα γυρίσματα της ταινίας «Τα κόκκινα φανάρια». Ετσι μια βραδιά ο Τάκης Λαμπρόπουλος, ο Ξαρχάκος και ο Γιώργος Μακράκης βρέθηκαν στο μαγαζί για να την ακούσουν. Ο Μπιθικώτσης της είπε να τραγουδήσει ένα τραγούδι της Πόλυς Πάνου και η Βίκυ άρχισε να τραγουδάει και να τη μιμείται. Ο Ξαρχάκος γύρισε στην παρέα και τους είπε: «Τι να ακούω την Πάνου, τι τη Βίκυ! Σας είπα, θέλω κάτι φρέσκο». Τότε ο Μακράκης γύρισε και είπε στον Ξαρχάκο: «Αυτή η μικρή δεν μοιάζει καθόλου με την Πόλυ Πάνου όταν μιλάει. Ας την ακούσουμε να τραγουδάει με τη δική της φωνή». Τη φώναξε ξανά ο Ξαρχάκος και της είπε: «Αν το πεις εβδομήντα τοις εκατό καλά, το τραγούδι είναι δικό σου». Δέχτηκε και εκείνο το βράδυ πετούσε στα σύννεφα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου