ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΠΟΥ ΞΕΘΑΒΩ

Έρχονται βράδια που μένεις μόνος με το ποτήρι σου και γεμίζεις σταδιακά το τασάκι στάχτες. 

Τις στοιβάζεις με μελαγχολία ως το πρωί. Εισπνέεις ,κατεβάζεις ,εκπνέεις και σε διαπερνά η ψύχρα.

Στιγμές  περνάνε από μπροστά σου από γεμάτες μέρες που έζησες. Τρέλες , σκαρώνει 

 η φαντασία ,  που θες να κάνεις μα ένα χαλινάρι ή το ισχνό πορτοφόλι σου κόβει την ορμή.

Είσαι νέος και όμως γερνάς πρόωρα  γιατί πατάς το φρένο και χάνεις την δημιουργικότητα σου. Κλείνεις το αγρίμι που κουβαλάς στα σιδερά.

 Όχι δεν είσαι ο μόνος, γρανάζι σε μηχανή είσαι και τα περιθώρια επιλογών, στενά.

Ποσό θα θελα να κλείσω θέση αύριο σε έναν προορισμό μακριά από την μουντή βδομάδα, όχι πολυάσχολη, μουντή.

Σαν να με βλέπω με  ένα νέο ολάνθιστο φόρεμα να τριγυρνάω ενώ ο ήλιος θα διαπερνά τα κόκκινα γυαλιά  μου και εσύ θα απαθανατίζεις την στιγμή μας.

Από όλη την ζωή μου πάντα διάλεγα να ανασέρνω  τα καλοκαίρια! 

Αναμνήσεις πολύχρωμες, φρουτένιες, υδάτινες, παρδαλές, ανάλαφρες…

Δεν ήταν καλοκαίρι όταν ήρθες ,μα εγώ καλοκαίρι το βάφτισα και εκείνη η βόλτα στην ακροθαλάσσια και στο ξωκκλήσι γράφτηκε μέσα μου σαν σκηνή Εαρινού σινεμά  και ας ήταν χειμώνας .

Ευτυχώς που τα νοερά ταξίδια του μυαλού δεν έχουν εισιτήρια και ελεγχτές. 

Δεν χρειάζονται βαγόνια.

Και να ξέρεις σου κρατάω πάντα μια θέση που γειτονεύει όλο συμπτωματικά  με την δική μου.

Όταν περνάμε ώρες και στιγμές, γυρνώντας κοιμάμαι σαν πουλάκι. Μα αν δεν σε δω τα μάτια μου δεν κλείνουν, σαν το παιδί που περιμένει την μέρα της γιορτής,τον Αη Βασίλη.

Μεγαλώνω κάθε μέρα, μα οι αναχωρήσεις προς στις παιδικές αναμνήσεις δεν χάνουν ούτε ρανίδα ακρίβειας.

Δεν ξέρω αν είμαι παιδί ή γυναίκα ώρες, ώρες διχάζομαι…

Δεν είμαι φυγόπονη μα κάποιες φορές χάνω το κίνητρο μου και δεν έχω τα νερά μου.

Τα ‘χω βρει με μένα. Με τους λογαριασμούς δεν μπορώ να τα βρω, σου χτυπάνε συνέχεια την πόρτα και ταράζουν τα πλανά σου,σου δείχνουν ποσό ανεπαρκείς είναι οι εισφορές σου και ποσό περιορισμένος ο χρόνος.

Τα ρολόγια σαν να  προπορεύονται και εμείς σαν να  τα κυνηγάμε. Ασταμάτητη πορεία για να φτάσουμε στο τσακ.

Για αυτό περιμένω το καλοκαίρι που τα αχρηστεύω. 

Και το χουμε αυτό οι άνθρωποι, προσπερνάμε, πολλές φορές και προτρέχουμε, μα το καλοκαίρι σε αγκαλιάζει. Σε αφήνει να βρεις τον ρυθμό σου και να γίνεις ένα με την φύση του.