Ένα στολίδι στην καρδιά της Πλάκας που μας εξέπληξε με την ιδιαιτερότητα και την μοναδική του τοποθεσία.
Μπροστά μας η οθόνη,στα αριστερά μας ο βράχος της Ακρόπολης φωτισμένος μας έδινε μια αίσθηση μαγευτική, ένα παραμυθικό στοιχείο.
Η μυρωδιά από το ποπ κορν σε προετοίμαζε και ταίριαζε άψογα με την γεύση της κρύας μπύρας.
Από νωρίς τα καθίσματα είχαν αρχίσει να γεμίζουν με γοργό ρυθμό,η δύναμη του You Tube είχε μεταδώσει το μήνυμα του φεστιβάλ και η πληροφορία είχε μεταδοθεί από στόμα σε στόμα.
Άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών,κουλτουριάρηδες,άνθρωποι με ανησυχίες και όρεξη για απόδραση με το βαγόνι της τέχνης και ράγες την οθόνη προβολής.
Πιθανόν και να την είχαν ξανά δει, διψούσαν όμως για να την απολαύσουν σαν το παλαιωμένο,καλό κρασί που όταν περνάει ο χρόνος αποκτάει άλλη αξία.
Και πράγματι όπως και ο ίδιος ο δημιουργός, ο Ρένος Χαραλαμπίδης είπε στην εισαγωγή του, όταν η ταινία είχε προβληθεί το 2000, δεν είχε καμία τύχη.
Χαρακτηριστική στιγμή που προκάλεσε το γέλιο μας, ήταν η μικρή παράβολη για μια θεία κάποιου συντελεστή που μέσα σε άδεια αίθουσα χειροκροτούσε και αστειευόμενος ο συντελεστής είχε πει, αυτό το χειροκρότημα μπορεί να μην είναι δυνατό αλλά ξεχειλίζει ενθουσιασμό.
Ο Αλκής Παναγιωτίδης, άκρως καλοκαιρινά ντυμένος με το λευκό κουστούμι του και το παιχνιδιάρικο μπλουζάκι του έφερε έναν αέρα εξωτικό, καθώς κρατούσε φυσικά στο χέρι ένα μπουκαλάκι μπύρας όπου ήταν και ο χορηγός της βραδιάς, άλλωστε.
Ο Μάνος Βακούσης μια μεγάλη μορφή του ελληνικού θεάματος έλαμψε με την λιτότητα του. Παρατήρησα καθώς έφευγα από το έργο την Βάνα Πεφάνη, που έπαιζε έναν συμπληρωματικό ρόλο σαν πόρνη, στην ταινία.
Χθες ήταν απλή,λιτή,με ένα σακίδιο στην πλάτη. Είχε την στόφα μιας γυναίκας συνειδητοποιημένης και μεστής, μετά από τα τόσα χρόνια σε έναν σκληρό χώρο.
Έφερε ένα μυστήριο,σε καμιά περίπτωση δεν θύμιζε κάτι από τον ρόλο της.
Τα χρονιά περνάνε και η οθόνη έρχεται για να μας κάνει να διακρίνουμε και να αντιληφθούμε κάτι που ρυθμοί δεν μας το επιτρέπουν. Που να περίμενε ο Τάκης Σπυριδάκης πως μετά από μια δεκαπενταετία θα ήταν απ'τις πιο συζητημένες παρουσίες στον χώρο της διαφήμισης και περιβόητος ως ''αγαπούλας'' .
Όσο για την γαζέλα Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους,με το αναμφισβήτητο ταλέντο της, έβαλε το δικό της στίγμα με την ερμηνεία της. Μητέρα σήμερα δυο παιδιών παραμένει μια γοητευτική ύπαρξη.
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης, ξεγελάει τον χρόνο μιας και η μορφή του έχει ελάχιστες διαφορές!Χαμογελαστός και επικοινωνιακός, κουβέντιαζε με όσους είχαν κάτι να μοιραστούν μαζί του.
Η ταινία απέδιδε ένα έργο με υπαρξιακές και φιλοσοφικές ανησυχίες και αποτύπωνε το μεταβατικό στάδιο από τον 20ο στον 21ο αιώνα.
Γυρισμένη σε μια Αθήνα που τα κινητά είχαν πρωτο εισχωρήσει στην αγορά, τα καρτοτηλέφωνα ήταν το σήμα κατατεθέν της εποχής,τα κίτρινα τρόλεϊ κινούνταν στους δρόμους,το νόμισμα της Ελλάδας ήταν η δραχμή και το Ζόναρ'ς σημείο συνάντησης για ραντεβουδάκια.
Είμαι μόλις είκοσι χρονών ,η ταινία μου έφερε μια γεύση από τα παιδικά μου χρόνια.
Πιστεύω πως δεν άγγιξε το πλήθος τότε γιατί ήταν μια εποχή με έντονο life style και οικονομική ευημερία,φαινομενική τουλάχιστον. Η ταινία ήταν υπαρξιακή,με ποιητικές επιρροές και εμπνευσμένους μονολόγους από τον μοναδικό Ρενό,που θα μπορούσε να ήταν ρήτορας υπό άλλες συνθήκες.
Αν και δεν είχε μια ξεκάθαρη ροή κατόρθωνε να σε ταξιδεύει σαν ένα αλλόκοτο βιβλίο,να εκπλήσσει το μάτι σου,να συνδέει ετερόκλητους χαρακτήρες.
Ο μοναδικός και ανεπανάληπτος Κώστας Τσάκωνας με το ανεξάντλητο πηγαίο χιούμορ του, μας έκανε να ξεκαρδιζόμαστε και όσο για τους αγγλικούς υπότιτλους,φυσικά και δεν μπορούν να αποδώσουν το μεγαλείο της ευρυματικότητας του ,είναι ένα λαϊκό και αυθεντικό είδωλο...
Πως να αποδώσεις στο μέγιστο τις ατάκες του!
Η ταινία μεταξύ σχιζοφρενίας και ποιητικότητας είναι μια ταινία που προκαλεί ακραία συναισθήματα. Είτε θα την λατρέψεις είτε θα την απορρίψεις.
Όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την άποψη και την οπτική της!
Η μεγαλύτερη αλήθεια της ταινίας είναι πως ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα και αξίζει να μαζεύουμε το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου, στιγμές!
Ώστε όταν έρχεται ο πόθος να πετάξουμε αλλά δεν έχουμε ουρανό να ανατρέχουμε στις προσωπικές μας συλλογές.
Να εμπιστευόμαστε την ζωή,δεν μπορούμε να προκαθορίσουμε τα πάντα.
Να θυμόμαστε ότι κάθε μέρα είναι η αφετηρία της υπόλοιπης ζωής μας.
Οι στιγμές που βιώνουμε και ο χρόνος που μοιραζόμαστε γράφει ιστορίες στις μνήμες και τροφοδοτεί τα όνειρα.
Οι γραμμές ανάμεσα στην λογική και την παραφροσύνη είναι λεπτές και ο Έλληνας καψούρης ξέρει να περνά στην αντίπερα όχθη.
Ξεκαρδιστικός ο ρόλος του Ιατροπούλου,ο οποίος είχε δώσει ασύλληπτα την υπερβολή της παράνοιας.
Οι μουσικές της ταινίας έχουν ελληνικό χρώμα και νοσταλγικές νότες που σε διαπερνούσαν με την υπογραφή της Έλλης Πασπαλά.
Εμείς γραπώσαμε στιγμές και συνεχίζουμε,κάντε και σεις το ίδιο!
