Σας ευχαριστούμε για την '''αναγνωστική'' αγκαλιά σας!

Το Ναύπλιο,η «Νάπολη της Ανατολής»!

Ο γιος του Ποσειδώνα, ο Ναύπλιος, το έχτισε δίνοντας το όνομά του και η μνήμη αυτή ήταν ο πρώτος κρίκος στη μεγάλη πολιτιστική αλυσίδα της Ιστορίας του, που δεν φτάνουν τα 850 σκαλοπάτια του Κάστρου του Παλαμηδίου για να την μετρήσουν.

Η «Νάπολη της Ανατολής» όπως το ονόμασαν οι Ενετοί θαλασσοκράτες, άπλωσε τις ρίζες της, με σεβασμό στην ιστορικότητά του και το σημερινό Ναύπλιο, πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδος το 1828, με την άφιξη του Καποδίστρια, εξακολουθεί να κοσμείται με όλα τα παραδοσιακά του στοιχεία, ανέγγιχτα από το χρόνο.

Στοιχεια απο την πηγη: www.nafplio.info

Αποτυπώνει περιφραστικά την πιο άκαμπτη μάστιγα του αιώνα!

Όταν η έκφραση του καλλιτέχνη σε διαπέρνα και μετατρέπει ένα σιδεροκουτο της Δ.Ε.Η. σε έργο τέχνης. Τραβηγμένη στο Ναύπλιο, αποτυπώνει περιφραστικά την πιο άκαμπτη μάστιγα του αιώνα!
Αποτελεί ζωντανή απόδειξη πως η τέχνη του δρόμου δεν είναι πάντα παραβατική ούτε ανεξαρτήτως  ενοχλητική...

FashionOxy girls in action!

Στον άνθρωπο όλα πρέπει να είναι ωραία,και το πρόσωπο, και το ντύσιμο,και η ψυχή,και οι σκέψεις είχε κάποτε διαπιστώσει ο Άντον Τσέχωφ.

Εμείς δεν έχουμε πάρα να ασπαστούμε αυτή του την πεποίθηση!

          

              Το απόσταγμα της μέρας εμπεριέχει την βαθιά ουσία αυτής της προσέγγισης.

 Ανάδειξε τον καλύτερο εαυτό σου,φροντίστε τον και μην παραλείψεις 

            να μοιράζεις μια δόση λάμψης,στα βλέμματα που σας περιτριγυρίζουν.                                          
Εμείς απολαύσαμε μια εξόρμηση και αδράξαμε την ευκαιρία να αποτυπώσουμε την ομορφιά, μέσα από την δίκη μας προέκταση των ματιών.

Να θυμάστε πως η ομορφιά δεν είναι απρόσιτη,είναι δώρο για κάθε ευχάριστο άνθρωπο με νεανική ψυχή και περιποιημένη όψη!

Μερικές φορές ο δρόμος εμφανίζεται μόνο όταν ξεκινάς να περπατάς.

“Αν πιστέψεις στη νίκη , θα πιστέψει και η νίκη σε σένα . Ρίσκαρε τα πάντα στο όνομα της ευκαιρίας και απομακρύνσου από ότι σου προσφέρει έναν κόσμο άνεσης. Ταλέντο έχουν οι πάντες . Χρειάζεται όμως θάρρος για να το χρησιμοποιήσεις.”

“Όλοι έχουν ένα σκοπό σε αυτήν τη ζωή, που λέγεται Αγάπη. 
Όμως η Αγάπη  δεν πρέπει να επικεντρώνεται σε ένα μόνο άνθρωπο,είναι σκορπισμένη σε όλο τον κόσμο, περιμένοντας να την ανακαλύψουν.

“Ποτέ μα ποτέ δε θα φέρεσαι λες και εξαρτιέσαι από το επάγγελμά σου για να ζήσεις , ακόμα και αν είναι έτσι.”

“Μερικές φορές ο δρόμος εμφανίζεται μόνο όταν ξεκινάς να περπατάς.”

“Όλοι οι άνθρωποι  είναι διαφορετικοί και πρέπει να ασκούν αυτό τους το δικαίωμα και να επιμένουν μέχρι τέλους.

“Όταν είναι κανείς ερωτευμένος πάντα πιστεύει ότι βλέπει τον έρωτα της ζωής του στο δρόμο, στα πάρτι, στα θέατρα.”

'Όλα τα πλάσματα ν’ αποδέχομαι με τον ίδιο σεβασμό...

Στο εδώ είναι το παντού και στο καθετί τα πάντα.

Είμαι ήσυχη και κίνδυνο δεν έχω.

Γιατί τον πόνο και τη χαρά αρχίζω να τη δέχομαι με την ίδια ευγνωμοσύνη, το μικρό και το μεγάλο με την ίδια έκπληξη κι όλα τα πλάσματα ν’ αποδέχομαι με τον ίδιο σεβασμό, ακόμα κι εμένα.

Το τίποτα και το όλα αρχίζω να κοιτώ σαν όψεις του ίδιου νομίσματος που δίχως τη μιαν όψη είναι κίβδηλο.

 Μάρω Βαμβουνάκη,αποσπάσματα. 

Η εποχή της ανίχνευσης σε βάθος!

Λίγο μποέμ,κάπως ανέμελη με μια μελαγχολία στο βλέμμα και μια σιγουριά στην στάση ατενίζει στον ορίζοντα.
Γυναίκα με θάρρος,τσάντα στον ώμο,καφέ στο χέρι,πλάνα στον νου,γυναίκα με δρόμο μπροστά της θολό ακόμα.

Χειμώνας η εποχή του στοχασμού,εντυπωσιάζει η ευστοχία πάρα η εικόνα.
Εποχή της ανίχνευσης σε βάθος!

Αγαπώ τον χειμώνα,τα μικρά καφέ,τα ζεστά μάλλινα,τις χουχουλιάρικες γωνιές,τα βιβλία στην άκρη του καναπέ,δίπλα από την κουβερτούλα.

Αθεράπευτα ποιητική,υπερβολικά ονειροπόλα...Τι πλάσμα να είμαι άραγε;
Aναμφίβολα αέρινο για αυτό χάνομαι σε πλανεύτρες σκέψεις.

Κάποιοι καταλαβαίνουν άλλοι ανέπαφα ασυγκίνητοι παραβλέπουν!

Ζωή σαν παραμύθι άγαρμπο,με διαψεύσεις και εμπόδια μέχρι να φτάσουμε στο happy end,μα τι τροπή θα έπαιρνε η ιστορία χωρίς αγωνία,χωρίς αναμέτρηση με τον μεγαλύτερο μας αντίπαλο,τον εαυτό μας.

Μεγαλώσαμε και βάζουμε,θαρρούμε,σε σειρά τις λέξεις.
Μήπως όμως είναι ώρα να ωθήσουμε σε σειρά και τις σκέψεις;

Οι λέξεις γίνονται σκέψεις,οι σκέψεις εφαρμόζονται ανεπιτήδευτα  και πλάθουν τον χαρακτήρα και ο τελευταίος διαμορφώνει την μοίρα,λένε...
Έχουμε πολύ δουλειά εδώ,η έλξη λειτουργεί ανταποδοτικά φίλε μου,αναφώνησε!

Sophie P.

Ο καφές μου, αχνίζει στοχαστικές διαθέσεις!

Τελικά το δέρμα είναι σαν την ψυχή. Γιατί το βαθύτερο μαύρισμα γεννιέται στην αντηλιά, στην αχνή συννεφιά, 

όπου υπάρχει ψευδαίσθηση σκιάς, όταν αντανακλάται ο ήλιος πονηρά κι εσύ δεν τον υπολογίζεις.

 Κι ο βαθύτερος έρωτας γεννιέται στα ξαφνικά, στα κρυφά, όπου υπάρχει ψευδαίσθηση αδιαφορίας, όταν 

αντανακλάται το πάθος μέσα σου πονηρά ενώ εσύ ασχολείσαι με κάτι άλλο. 

Αξίωμα




N. Androulakis

la vita est bella!

Ξεπερνάμε τα εμπόδια,κοιτάμε στο φως!

Μια όμορφη Κυριακή!

Πρόδρομος για τον Χειμώνα!

Μην παραλείψετε να ευχηθείτε στους αγαπημένους σας που 

έχουν την τιμητική τους!

Μια πινελιά θετικής σκέψης!

Βάζουμε χρώμα στα σπίτια μας και νέους ορίζοντες στις προοπτικές μας!

Καλή βδομάδα σε όσους νιώθουν παιδιά!

Μην αφήσατε τα πινέλα της ''ελπίδας'' από τα χέρια σας!

Βοηθήστε μας να εξαπλωθούμε για να καλωσορίσουμε και νέους αναγνώστες--->> LIKE US<<---

Αν μας έχετε ανακαλύψει και βρίσκετε πως αυτά που

γράφουμε έχουν κάτι πιο ευχάριστα ασυνήθιστο να σας 

πούνε...
. 
Βοηθήστε μας να εξαπλωθούμε για να καλωσορίσουμε και 

νέους αναγνώστες στην παρέα μας!!

https://www.facebook.com/pages/Oxygenius365/235520149984350?fref=ts

Ζηλιάρης Οκτώβρης.

Όσο κοιτάει πίσω ζηλεύει τους καλοκαιρινούς έρωτες, όσο κοιτάει μπροστά ζηλεύει τις χειμωνιάτικες αγκαλιές.
Και μένει έτσι, ανήμπορος, κενός και στη μέση.
Οκτώβρης.
Mήνας που κρύβει μέσα του αριθμό και πάλι δεν υπολογίζεται.
Και του χουν πει πως το οκτώ ανήκει στον Αύγουστο και πως το δέκα του έπρεπε, μα του το πήρε ο Δεκέμβρης.
Και μένει έτσι.
Οκτώβρης.
Να ζηλεύει αυτό που θέλει και δε του το δίνουνε.
Αυτό που είναι και δε το διεκδίκησε.
Φέτος λέει να παραιτηθεί...Να ξαπλώσει μόνο και να κοιτάει τον γαλάζιο ουρανό πριν τον κρύψουνε τα πρωτοβρόχια.
Κι όταν θα ξαπλώσει...Θα δει. Που το οχτάρι του θα γίνει άπειρο.

Πηγή: http://astorybehind.blogspot.gr/

Αντίληψη του μέτρου και της φθοράς...

Η αδικία είναι ο νόμος της φύσης και η δικαιοσύνη το προϊόν ενός συμβολαίου ανάμεσα στους ανθρώπους. Η σύγκρουση φύσης - νόμου ήταν βασική ιδέα της σοφιστικής. Η αδικία, που αντιπροσωπεύει τα άκρα,ενώ η δικαιοσύνη αποτελεί κι αυτή ένα είδος μεσότητας, ως εφαρμογή του αδίκου έγκειται ακριβώς στη δυσανάλογη υπερβολή και έλλειψη του ωφέλιμου ή βλαβερού.

Σαν νεοέλληνες έχουμε χάσει την αντίληψη του μέτρου και της σωφροσύνης. Η υπερβολή τείνει να είναι χαρακτηριστικό του τρόπου ζωής μας.

Το έχετε αντιληφθεί πως έχει αρχίσει να εκλείπει η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, που έχει καλοσύνη και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του...

 Τα προβλήματα,οι δυσκολίες, τα εμπόδια και η οικονομική κρίση, δυστυχώς ήταν συμπληρωματικά αίτια για την  αποδυνάμωση της ανθρωπιάς μας και της εξασθένησης της ανεκτικότητας μας προς τους άλλους. 

Η κρίση αξιών δεν είναι αποτέλεσμα ενός μόνο παράγοντα αλλά το άθροισμα πολλών επιμέρους μεταβλητών, οι οποίες συγκλίνουν σε εγωιστικά κίνητρα και έλλειψη κατανόησης. 

Δυστυχώς ο κύκλος είναι φαύλος και ως μιμητικά και αντιδραστικά οντά,αναπαράγουμε με την λάθος στάση μας την αντικοινωνικότητα  του ατομιστή και αλλοτριωμένου συμπολίτη.

Η υπερβολή πρέπει να ψέγεται,να αποδοκιμάζεται, έχουμε περάσει σε μια όχθη μοναξιάς και ακραίας έλλειψης ενδιαφέροντος και κατανόησης. 

Μας λείπει η στήριξη και την στερούμε και από τον έτερο και κοινωνία χωρίς έτερο δεν υπάρχει.

Η  κοινωνία έχει αξία γιατί σχετίζεται με αλληλεπίδραση ως προς τον άλλον. 

Ας γίνουμε άξιοι των προγονών μας,άνθρωποι άξιας και όχι αναξιότητας. 

Ας αγκαλιάσουμε την διαφορετικότητα, ας κατανοήσουμε τον συνάνθρωπο. 

Μαχόμαστε μόνο για το συμφέρον, το ιδιωτικό μας όφελος και παραμερίζουμε όλα τα χρηστά ήθη. Μα αυτή η στάση μας, μας κάνει αδιάφορους,αμέτοχους στα κοινά,μας ευνουχίζει σαν ανθρωπινά όντα. 

Μικρές πράξεις ανθρωπιάς,για μια πιο ανθρώπινη πόλη,την πόλη που αξίζει σε κάθε άνθρωπο.  

Με συλλογική σκέψη θα σωθεί κάτι από την λαίλαπα του βούρκου,τουλάχιστον μέσα μας.

Επιμέλεια: S.P.

ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ ΛΕΝΕ

Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη...

Αυτούς που ονειρεύονται τους αναγνωρίζεις,

έχουν στα μάτια ένα πέπλο θλίψης.
Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών, έχουν το ύφος ανθρώπου που κάτι
ψάχνει απελπισμένα.
Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για
τον καθένα.
Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα
και η αγάπη...
~ Roberto Benigni~

The story of the 6 Caryatids of Erechtheion Temple through a short motion picture produced by J.A Productions.

                                      https://www.youtube.com/watch?v=pv9HP7SdEyQ

ΤΟΣΟ ΑΦΟΠΛΙΣΤΙΚΑ!

7 ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ!

Δεν λησμονώ ποτέ να αναπνέω βαθιά, να γεμίζω εσωτερική ώθηση και να αδειάζω τα φορτία. Μην παραλείψεις την αποφόρτιση καμία μέρα της υπόλοιπης ζωής σου,ξεκινά από σήμερα!Βάλε τις αναζωογονητικές αναπνοές στην λίστα σου!

Χαμογέλα διάπλατα,ανεπιτήδευτα,άφοβα!

Χάρισε στον εαυτό σου στιγμές χαλάρωσης με εκείνους που επικοινωνούν μαζί σου και αγγίζουν τις χορδές της πνευματικότητας σου. Σου προκαλούν ότι αξίζει περισσότερο,το αγχολυτικό γέλιο,ένα πολύτιμο δώρο!

Να κάνεις όνειρα,όμορφα,θετικά,ιδιαιτέρως παραμυθένια!Να χτίζεις παλάτια,χωρίς περιορισμούς.

Να βγάζεις φτερά από την ενέργεια των όμορφων εικόνων που θα πλάθει η πιο δημιουργική φαντασία!Τα αποστάγματα των ονείρων σου, να τα αφήνεις να σε κινούν και να σε γεμίζουν έμπνευση!

Να σχεδιάζεις ταξίδια,πολλά ταξίδια,με κάθε ευκαιρία να γεμίζεις την αντζέντα σου με διαφορετικά αρώματα,άλλες γεύσεις,νέες κουλτούρες,πλήθος προορισμών και διαλογών με ανθρώπους λογιών λογιών!

Να ζεις τον έρωτα,να μοιράζεσαι,να μην έχεις παρωπίδες,βίωσε τον  αληθινά και με βάθος μέχρι εκεί που αντέχεις. Επιτρέπεται να τσαλακώσεις την εικόνα σου και να καταστρώσεις μια ολοδικιά σου πορεία χάρη στις επιλογές σου. Μην ξεχνάς,δεν υπάρχουν δοκιμασμένες συνταγές,επιτυχίας!

Για να έρθουν νέες καλές ευκαιρίες και για να είσαι σε θέση να τις αντιληφθείς και να τις αρπάξεις, χρειάζεται να αποδεσμευτείς από παλιές καταστάσεις,πρόσωπα και αιτίες που σε αναλώνουν.



Να φωτογραφίζεις ότι όμορφο σε περιβάλει και να το αποδίδεις ακόμα πιο αξιολάτρευτο,ο καιρός περνάει,παγίδεψε την χάρη σου και τις πιο μεγάλες στιγμές σου!!

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΚΟΜΠΑΡΣΟΣ

Ζητείται κομπάρσος να μπαίνει στην θέση μας όταν ο τόπος δεν μας χωράει,για να μας μάθει πως να παραπλανάμε,να μας δείξει την τέχνη του να ζωγραφίζεις χαμόγελα πάνω σε ξερά χείλη. 
S.P.

Έχω ανάγκη από τις μικρές μου εξεγέρσεις.

Τις αποδράσεις από το πλαίσιό μου.

Τις λιποταξίες από τα πράγματα που με καθόρισαν.

Έχω απόλυτη ανάγκη από το γλυκό μου ψέμα

Αλλιώς.
..
Αλλιώς, πως θ' άντεχα ζωή μου να σ' αγαπώ!

Πάντα φεύγω.

Φεύγω, φεύγω, και πάντα φτάνω εκεί ακριβώς

απ' όπου έχω φύγει.

Μια ατέρμονη, αδιέξοδη φυγή. Σαν λιποταξία
.
Μακάρι να μπορούσα κάποτε να φύγω απ' τη φυγή

 μου.

Μα μου φαίνεται πως είναι πια αργά. Σουρούπωσε...

«Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή» - Αλκυόνη Παπαδάκη

Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;

 

...Σχέδια που εγκαταλείπουμε.Αποφάσεις που φοβηθήκαμε να πάρουμε.
Προσδοκίες των άλλων από εμάς που τις τροφοδοτήσαμε κι ας ξέραμε τι επικίνδυνο ήταν.
Δικές μας απαιτήσεις απ’τους άλλους, ενώ μαντεύαμε κι εκείνων τη μικρότητα και τη δική μας υστεροβουλία.
Άνθρωποι που συναντήσαμε μια νύχτα, μα που το βλέμμα τους όρισε πια για πάντα τη ζωή μας.
Λόγια που τα προμελετήσαμε, μα που όταν ήρθε η ώρα δώσαν τη θέση τους σε μια δειλή σιωπή.
Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα.
Μέσα σε μια στιγμή...εκεί που ανεβαίνεις ανύποπτος μια σκάλα ή απλώνεις το χέρι στο σκοτάδι ψάχνοντας για το φώς.
Μονάχος σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο ή μέσα στο πλήθος και τα φώτα.
Που να πας τότε; Που να κρυφτείς;

 Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;...

Τ.Λ.

Το έχουμε αυτό οι άνθρωποι ξέρεις!

Το έχουμε αυτό οι άνθρωποι ξέρεις όταν ο έρωτας γεννάει την κάψα μέσα μας γινόμαστε άκρως επιλεκτικοί και έχουμε μάτια μόνο για έναν.
Οι άλλοι άκρως περιττοί,απλώς κομπάρσοι, μας καταπατούν τον αέρινο νοερό περίπατο στα αστέρια και μας διαταράσσουν τον έρωτα. 
S.P.

Η ευτυχία μου είμαι εγώ, όχι εσύ

όχι μόνο γιατί εσύ μπορεί να είσαι περαστικός,
αλλά κι επειδή εσύ θέλεις να είμαι αυτό που δεν είμαι

Δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη όταν αλλάζω

μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τον εγωισμό σου

Ούτε μπορώ να νιώσω ήρεμη όταν με κριτικάρεις που δεν σκέφτομαι σαν

εσένα…

Ή που δε σε βλέπω όπως εσύ.

Με φωνάζεις επαναστάτρια.

Κι όμως κάθε φορά που απέρριψα τα πιστεύω σου, εσύ επαναστάτησες

ενάντια στα δικά μου.

Δε μπορώ να διαμορφώσω το μυαλό μου.

Ξέρω πως είναι δύσκολο να είσαι απλά εσύ.

Και δεν μπορώ να σου επιτρέψω να μου υπαγορεύσεις τι θα είμαι

γιατί βάζω όλη μου την προσοχή να είμαι εγώ.

Είπες πως είμαι διάφανη…

Κι εύκολα με ξεχνούν…

Γιατί τότε προσπάθησες να χρησιμοποιήσεις τη ζωή μου

για ν’ αποδείξεις στον εαυτό σου ποιος είσαι;

Λέο Μπουσκάλια

Να'μαστε απροσάρμοστοι... Να μη βολευόμαστε.

Χαίρομαι γιατί χωρίς να μπορώ ακόμα καθαρά να το στοχαστώ, ψυχανεμίζομαι πως θα ζω και εγώ, θα στοχάζομαι και θα βλέπω και ακόμα αφού πεθάνω, φτάνει να υπάρχουν ακόμα καρδιές να με θυμούνται.

 Να'σαι σκληρός, υπομονετικός, να καταφρονάς τον κίνδυνο, να μη φοβάσαι το θάνατο, να ζητάς πέρα από τη γης ετούτη το υπέρτατο αγαθό- να ποια φωνή ανέβαινε ακατάλυτα από τις λαικές τούτες φυλάδες και δασκάλεβε την παιδική καρδιά μου. Και συνάμα μια δίψα σφοδρή για φυγές κρυφές, για ταξίδια μακρινά, για περιπλανήσεις γιομάτες έρωτα μυστικό, ηδονή και μαρτύριο.

 Και το πιο μεταφυσικό πρόβλημα παίρνει μέσα μου σώμα φυσικό, θερμό, που μυρίζει θάλασσα και χώμα, κι ανθρώπινο ιδρώτα. Ο Λόγος για να με αγγίξει πρέπει να γίνει τέτοια σάρκα.

Έκανα το χρέος μου. Παραπάνω δεν μπορούσα. Σφογγίζω σαν τον αργάτη μια στιγμή τον ''φαρδήν ιδρώτα'', όπως λέει ο Ντάντες, και δεν απλώνω χέρι, γιατί ξέρω πως δεν υπάρχει κανένας να μου πλερώσει το μεροκάματο.

 Να ξέρουν οι άνθρωποι, όταν πεθάνω, πόσο κι εγώ αγάπησα και πόνεσα τη ζωή και πως είδα και πως άγγιξα τη θάλασσα, το χώμα, τη γυναίκα. Να μάθουν πως δεν ήμουνα ζώο ή πέτρα παρά άνθρωπος με ζεστή σάρκα κι αχόρταγη ψυχή.

Σήμερα σε ποιο σημείο βρισκόμαστε του ανθρώπινου τούτου κυματισμού ; Ποια είναι η σύγχρονη, η πιο προχωρεμένη ταραχή της ψυχής μας ; Ποιος εχόρτασε, αδίκησε, ωρίμασε, έκαμε το χρέος του, πρέπει να φύγει ; Και ποιος πεινά, αδικιέται, ορμάει ν'ανέβει, ζητάει Λευτεριά ;

 Έκαμαν το χρέος τους. Κλέψαν, αδικήσανε, σκοτώσανε, χόρτασαν και περιγέλασαν τους πεινασμένους, δυνάμωσαν και σκλαβώσαν τους αδύνατους, φωτίστηκε το μυαλό τους και καταφρόνεσε τις σκοτεινές καρδιές που χτυπούσανε στα κατώγια τους. Έκαμαν πάλι το χρέος τους. Δημιούργησαν τις μεγάλες θεογόνες δυνάμεις : την Πείνα, την Αδικία, την Οργή, την Εκδίκηση.

 Γιατί η εποχή μας δεν είναι στιγμή ισορρόπησης, οπόταν η υποταγή, η γαλήνη, η σιωπή, η ομορφιά είναι μεγάλες αρετές. Ζούμε τη φοβερή έφοδο, χυμούμε για να κυριέψουμε μια νέα,πλουσιότερη ισοροπία. Γι'αυτό σήμερα η ανοχή είναι αθλιότητα και αναντρία.

Ανατροπή για να ξανακαινουργιώσει ο κόσμος, να ποιο είναι το χρέος κάθε σκεπτόμενου σήμερα μέσα σε τόσο ανήθικο και ανέλπιδο χάος. Ν'ανοιχτεί άβυσσο, φοβερότερη ακόμα, ανάμεσα καλού και κακού, να πληθύνει η αδικία, να κατέβει η Πείνα και να θερίσει τα σωθικά μας- αλλιώς δε σωζόμαστε.

 Να μην αρνιέσαι τη νιότη σου ως στα βαθιά γεράματα, να μάχεσαι, σε όλη σου τη ζωή, να μετουσιώσεις σε κατάκαρπο δέντρο την εφηβική άνθιση, αυτός, θαρρώ, είναι ο δρόμος του αληθινού ανθρώπου.

 Μια περήφανη ψυχή, μόλις φτάει το σκοπό της, τον μετατοπίζει ακόμα πιο πέρα - παρά για να μη σταματήσουμε ποτέ στον ανήφορο. Έτσι μονάχα η ζωή αποχτά ευγένεια και ενότητα.

 Όταν η καρδιά πιστεύει κι αγαπάει, χίμαιρα δεν υπάρχει. Υπάρχει μονάχα αντρεία, εμπιστοσύνη και γόνιμη πράξη.

 Είμαι ευτυχισμένος γιατί μπορώ να δουλεύω, γιατί δεν έχω καμιά φιλοδοξία, κανένα μίσος, γιατί έχω την καρδιά μου καθαρή.

 Εκατομμύρια άνθρωποι εξευτελίζουνται και γονατίζουν γιατί δεν έχουν ένα κομμάτι ψωμί να στηλώσουν την ψυχή τους και τα κόκκαλά τους. Ανάθεμα, είπα, στην ομορφιά γιατί είναι άκαρδη και δεν νοιάζεται για τον πόνο του ανθρώπου.

 Ας ταχτοποιήσουμε τις σκέψεις μας, ας ρυθμίσουμε την αγανάχτησή μας, ας οργανώσουμε τις επιθυμίες μας. Ας επιστρατευτούμε όσοι πιστοί! Ποιοι θα νικήσουν ; Οι πιο σοφοί; Oι πιο πολλοί; Οι πιο ξυπνοί; Οι πιο σήμερα δυνατοί ; Θα νικήσουν όσοι πιστεύουν.

 Αχ! πότε να συνεργαστούμε, όλοι μαζί, σε μιαν επίθεση! 

Ποιος φωνάζει ; Εμείς φωνάζουμε, τα δέντρα, τα ζώα, τα πλήθη! Κ'ύστερα σιωπή. Ξεχνάμε απο τεμπελιά, από συνήθεια, από φόβο. Μα ξάφνου πάλι η κραυγή σκίζει τα σωθικά μας. 

Πρέπει καλά να βάλουμε στο νου μας πως δεν παραδίνουμε στα παιδιά μας ειρήνη μα πόλεμο. Εμείς σπέρνουμε τον άνεμο, αυτά θα θερίσουν την τρικυμία.

 Να'μαστε απροσάρμοστοι, να η μεγάλη αρετή μας. Να μη βολευόμαστε, να'μαστε ανυπόμονοι, σκληροί, γιομάτη ανησυχία και πίστη, να θέλουμε το αδύνατο - σαν τους ερωτευμένους. Να ξέρουμε πως ό,τι λένε σήμερα δικαιοσύνη είναι οργανωμένη αδικία, κι ό,τι λένε ηθική είναι η βολική, ταπεινή συνεννόηση των άνανδρων. Και να μην το ανεχόμαστε. 

Τι ανάγκη έχουμε εμείς από τα παλιά παραμύθια; Είναι ο άνθρωπος που πεινάει και φωνάζει. Είναι ο άνθρωπος που είναι σκλάβος και μάχεται για Λευτεριά.

Σήμερα που σαπίζει ο κόσμος,κι η ατιμία κι ο συμβιβασμός εξευτελίζουν και τις πιο γενναίες ψυχές, μια μονάχα τακτική είναι πρακτική και συμφέρει. Να'σαι ανένδοτος.

Νίκος Καζαντζάκης

Αυτογνωσία - Χαλίλ Γκιπράν

Και κάποιος άντρας είπε, Μίλησέ μας για την Αυτογνωσία. 
Κι εκείνος απάντησε λέγοντας: 
Οι καρδιές σας γνωρίζουν σιωπηλά τα μυστικά των ημερών και των νυχτών. 
Αλλά τ' αφτιά σας διψούν για τον ήχο της γνώσης της καρδιάς σας. 
Θέλετε να γνωρίσετε με λόγια αυτό που γνωρίζετε από πάντα στη σκέψη. 
Θέλετε ν' αγγίξετε με τα δάχτυλά σας το γυμνό σώμα των ονείρων σας. 
Και είναι καλό που το θέλετε. 
Το κρυφό πηγάδι της ψυχής σας πρέπει να αναβλύσει και να τρέξει κελαρύζοντας προς τη θάλασσα. 

Και ο θησαυρός του άπειρου βάθους σας πρέπει να αποκαλυφθεί στα μάτια σας. 
Δεν πρέπει όμως να υπάρχουν ζυγαριές για να ζυγίζουν τον άγνωστο θησαυρό σας. Και μη μετράτε τα βάθη της γνώσης σας με το βυθομετρικό κοντάρι ή το σχοινί. 
Γιατί ο εαυτός είναι μια θάλασσα απεριόριστη και άμετρη. 
Μη λέτε, "Βρήκα την αλήθεια", αλλά να λέτε, "Βρήκα μιαν αλήθεια". 
Μη λέτε, "Βρήκα το μονοπάτι της ψυχής", αλλά να λέτε, "Συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου". 
Γιατί η ψυχή περπατά πάνω σ' όλα τα μονοπάτια. 
Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή, ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι. 
Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.

ΠΟΣΟ ΛΥΠΑΜΑΙ...

 Ένα κομμάτι που διαπέρνα και εισβάλει στα σωθικά,ένας ύμνος ερωτικός που αποδίδει την βαθιά ευγνωμοσύνη προς τον απόλυτο ερωτικό σύντροφο, ο οποίος κατέρρευσε κάθε σκιά του παρελθόντος!







Πόσο λυπάμαι - 1939

Στίχοι: Βασίλης Σπυρόπουλος & Πάνος Παπαδούκας Μουσική: Κώστας Γιαννίδης 1. Σοφία Βέμπο 2. Ελίζα Μαρέλι 3. Μαργαρίτα Ζορμπαλά 4. Νατάσα Μανίσαλη & Δάφνη Λαμπρόγιαννη 5. Ανδριάνα Μπάμπαλη 6. Μαρίζα Ρίζου Πολλές αγάπες γνώρισα, αγάπησα και χώρισα μα όπου κι αν γυρνούσα, εσένα ζητούσα. Στα όνειρα τα χίλια μου, σε γύρευαν τα χείλια μου σε γύρευε η ψυχή μου και πόθοι κρυφοί μου. Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα πριν να γνωρίσω εσένα, που πρόσμενα καιρό, μα πως φοβάμαι πως ίσως μια μέρα, σε χάσω γιατί να σε ξεχάσω ποτέ δε θα μπορώ... Γείρε κοντά μου, αγάπη γλυκιά μου, θέλω ακόμα ξανά να σου πω... Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα πριν να γνωρίσω εσένα, που πρόσμενα καιρό, μα πως φοβάμαι πως ίσως μια μέρα σε χάσω γιατί να σε ξεχάσω ποτέ δε θα μπορώ...