Να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο,
με μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο...
μια ρυτίδα λιγότερο στην ψυχή: την πλήρη αντιστροφή
Οδυσσέας Ελύτης.
Από τον ατάλαντο άνθρωπο να μην περιμένεις τίποτα καλό.
Ο ταλαντούχος άνθρωπος, ότι κι αν κάνει,
το κάνει εμπνευσμένα.
Και η Κόλαση να σε περιμένει μαζί του,
θα είναι μια παραδεισένια
Κόλαση, να γλείφεις και τα δάχτυλά σου.
Ενώ από τον ατάλαντο άνθρωπο
να μην περιμένεις τίποτα καλό.
Και ο Παράδεισός του ανούσιος θα είναι,
μια ηλίθια πράσινη πεδιάδα,
το δε χορτάρι σύντομα θα αποδειχθεί γκαζόν..."
ΜΑΛΒΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ
Στη θέση της αντιδραστικότητας βάζω τη μουσική που βγαίνει από το βιολί μου...
“Απελεθερώνομαι από το μίσος μέσω της συγχώρεσης και της αγάπης. Κατανοώ ότι ο πόνος, όταν δεν μπορεί να αποφευχθεί, υπάρχει για να με κάνει να προχωρήσω προς τη δόξα. Καταλαβαίνω ότι όλα είναι πλεγμένα μεταξύ τους, όλοι οι δρόμοι συναντιούνται, όλα τα ποτάμια κατευθύνονται προς την ίδια θάλασσα. Γι’ αυτό είμαι κι εγώ τώρα το όργανο της συγχώρεσης.Συγχώρεσης για αδικήματα που διαπράχθηκαν, ένα που γνωρίζω και ένα που δεν γνωρίζω.”
Η Χιλάλ μιλάει χαμηλόφωνα, όμως η ακουστική μέσα στο ναό είναι τόσο τέλεια, ώστε όλα όσα λέει μοιάζουν να αντηχούν παντού.
“Συγχωρώ για τα δάκρυα που με έκαναν να χύσω.
Συγχωρώ για τους πόνους και τις απογοητεύσεις.
Συγχωρώ για την προδοσία και το ψέμα.
Συγχωρώ για τη συκοφαντία και τη δολοπλοκία.
Συγχωρώ για το μίσος και το διωγμό.
Συγχωρώ για τα χτυπήματα που με τραυμάτισαν.
Συγχωρώ για τα κατεστραμμένα μου όνειρα.
Συγχωρώ για τις πεθαμένες ελπίδες.
Συγχωρώ για την έλλειψη αγάπης και το φθόνο.
Συγχωρώ για την αδιαφορία και τη μνησικακία.
Συγχωρώ για την αδικία στο όνομα της δικαιοσύνης.
Συγχωρώ για την οργή και την κακομεταχείρηση.
Συγχωρώ για την παραμέληση και τη λησμονιά.
Συγχωρώ τον κόσμο με όλο του το κακό.”
Κλείνει ξανά τα μάτια και κοιτάζει προς τα πάνω.
“Συγχωρώ και τον εαυτό μου. Μακάρι οι κακοτυχίες του παρελθόντος να μη βαραίνουν πια την καρδιά μου. Στη θέση της στεναχώριας και της πικρίας βάζω την κατανόηση και τη συναίσθηση. Στη θέση της αντιδραστικότητας βάζω τη μουσική που βγαίνει από το βιολί μου. Στη θέση του πόνου βάζω τη λησμονιά. Στη θέση της εκδίκησης βάζω τη νίκη.
“Θα έχω από τη φύση μου την ικανότητα :
Να αγαπάω πέρα από κάθε αδιαφορία.
Να πονάω ακόμα κι όταν έχω χάσει τα πάντα.
Να δουλεύω χαρούμενη ακόμα και μέσα σε πάσης φύσεως εμπόδια.
Να τείνω το χέρι ακόμα κι όταν βρίσκομαι στην απόλυτη μοναξιά και εγκατάλειψη.
Να στεγνώσω τα δάκρυά μου ακόμα κι όταν κλαίω με λυγμούς.
Να πιστεύω ακόμα κι όταν δεν με πιστεύουν“.
“Ας γίνει έτσι. Θα γίνει έτσι”.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Paulo Coelho Άλεφ
Ηττημένος είναι μόνο όποιος παραιτείται. Οι άλλοι είναι όλοι νικητές.
Στον κύκλο της φύσης δεν υπάρχει νίκη ούτε ήττα: υπάρχει κίνηση.
Ο χειμώνας μάχεται να επικρατήσει, στο τέλος όμως αναγκάζεται να παραχωρήσει τη νίκη στην άνοιξη, που φέρνει μαζί της λουλούδια και χαρά.
Το καλοκαίρι θέλει να κρατήσουν οι ζεστές του μέρες για πάντα, γιατί είναι πεπεισμένο ότι η ζέστη είναι ευεργετική για τη γη. Τελικά όμως αποδέχεται την άφιξη του φθινοπώρου, που θα επιτρέψει στη γη να ξεκουραστεί.
Η γαζέλα τρώει το χορτάρι και την καταβροχθίζει το λιοντάρι. Το θέμα δεν είναι ποιος είναι ο πιο δυνατός, αλλά πώς μας δείχνει ο Θεός τον κύκλο του θανάτου και της ανάστασης.
Στον κύκλο αυτό δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, μονάχα στάδια που πρέπει να ολοκληρωθούν. Όταν το καταλάβει αυτό η καρδιά του ανθρώπου, θα απελευθερωθεί. Θα αποδέχεται χωρίς πόνο τις δύσκολες στιγμές και δε θα αφήνεται να ξεγελαστεί από τις στιγμές της δόξας.
Και τα δύο θα περάσουν. Η μία κατάσταση θα διαδεχτεί την άλλη. Και ο κύκλος θα συνεχιστεί μέχρι να απελευθερωθούμε από τη σάρκα και να συναντηθούμε με τη θεϊκή Ενέργεια.
Έτσι, όταν ο παλαιστής βγει στην αρένα -είτε από δική του επιλογή είτε επειδή τον έστειλε εκεί το μυστηριώδες πεπρωμένο-, ας νιώθει χαρά το πνεύμα του για τη μάχη που θα δώσει. Αν διατηρήσει την αξιοπρέπεια και την τιμή του, δε θα ηττηθεί ποτέ, ακόμα κι αν χάσει τον αγώνα, επειδή η ψυχή του θα είναι άθικτη.
Και δε θα κατηγορήσει κανέναν γι’ αυτό που του συμβαίνει. Από τότε που αγάπησε για πρώτη φορά και τον απέρριψαν κατάλαβε πως αυτό δε σκότωσε την ικανότητά του να αγαπάει. Ό,τι ισχύει στον έρωτα ισχύει και στον πόλεμο.
Όταν χάνουμε μια μάχη ή όλα όσα νομίζαμε πως είχαμε, ζούμε στιγμές δυστυχίας. Όταν όμως οι στιγμές αυτές περνούν, ανακαλύπτουμε μια άγνωστη δύναμη που υπάρχει μέσα στον καθένα από μας, μια δύναμη που μας εκπλήσσει και αυξάνει τον αυτοσεβασμό μας.
Κοιτάζουμε γύρω μας και λέμε στον εαυτό μας: «Επέζησα». Και χαιρόμαστε με τα λόγια μας.
Μόνο όσοι δεν αναγνωρίζουν τη δύναμη αυτή λένε: «Έχασα». Και νιώθουν λύπη.
Άλλοι όμως, ακόμα κι αν υποφέρουν από την ήττα και ταπεινώνονται από τις ιστορίες που διαδίδουν γι’ αυτούς οι νικητές, επιτρέπουν στον εαυτό τους να δακρύσει, μα ποτέ δε νιώθουν αυτολύπηση. Ξέρουν απλώς πως η μάχη διακόπηκε και πως τη συγκεκριμένη στιγμή οι ίδιοι βρίσκονται σε μειονεκτική θέση.
Ακούν τους χτύπους της καρδιάς τους. Προσέχουν πως βρίσκονται σε ένταση. Πως φοβούνται. Κάνουν έναν απολογισμό της ζωής τους και ανακαλύπτουν πως, παρά τον τρόμο που αισθάνονται, η πίστη καίει ακόμα στην καρδιά τους και τους ωθεί προς τα εμπρός.
Προσπαθούν να μάθουν πού έκαναν λάθος και πού όχι. Εκμεταλλεύονται τη στιγμή που είναι πεσμένοι κάτω για να ξεκουραστούν, για να γιατρέψουν τις πληγές τους, να ανακαλύψουν νέες στρατηγικές και να εξοπλιστούν καλύτερα.
Και φτάνει μια μέρα που τους χτυπά την πόρτα μια καινούρια μάχη. Ο φόβος υπάρχει ακόμα, όμως πρέπει να δράσουν - αλλιώς θα μείνουν πεσμένοι για πάντα. Σηκώνονται, αντικρίζουν τον αντίπαλο και θυμούνται τον πόνο που έζησαν και δε θέλουν να ξαναζήσουν.
Η προηγούμενη ήττα τούς αναγκάζει να νικήσουν τούτη τη φορά, αφού δε θέλουν να ξαναζήσουν τον ίδιο πόνο.
Κι αν η νίκη δεν έρθει αυτή τη φορά, θα έρθει την επόμενη. Κι αν όχι την επόμενη, τη μεθεπόμενη. Το χειρότερο δεν είναι να πέφτεις, είναι να μη σηκώνεσαι.
Ηττημένος είναι μόνο όποιος παραιτείται. Οι άλλοι είναι όλοι νικητές.
Και θα έρθει η μέρα που οι δύσκολες στιγμές θα είναι μονάχα ιστορίες τις οποίες θα αφηγούνται περήφανοι σε όποιον θέλει να τους ακούσει. Και όλοι θα ακούν με σεβασμό, και θα μάθουν να έχουν τρία σημαντικά πράγματα:
Υπομονή, και να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να δράσουν.
Σοφία, για να μην αφήσουν την επόμενη ευκαιρία να ξεφύγει.
Και περηφάνια για τις ουλές τους.
Οι ουλές είναι μετάλλια χαραγμένα στη σάρκα τους με φωτιά και σίδερο και θα τρομάζουν τους εχθρούς τους, γιατί θα δείχνουν πως ο άνθρωπος που στέκεται απέναντι τους έχει μεγάλη εμπειρία στη μάχη. Συχνά αυτό μας κάνει να επιζητάμε το διάλογο και να αποφεύγουμε τις συγκρούσεις.
Οι ουλές μιλούν πιο δυνατά από την κόψη του σπαθιού που τις δημιούργησε.
Είναι η νύχτα βιαστική Και το όνειρο τραυλίζει μια αδύναμη στιγμή παντα πίσω μας γυρίζει...
Είναι η νύχτα βιαστική
Και το όνειρο τραυλίζει
μια αδύναμη στιγμή παντα πίσω μας γυρίζει
Όταν όλα παν καλά
πάντα έρχεται ένα ψέμα
Μην φοβάσαι τη φωτιά
άσ’ τα δύσκολα σε μένα
άσ’ τα δύσκολα σε μένα
Θα `μαι πάντα εδώ το χέρι να σου κρατάω
όταν έχεις τις μαύρες σου
κι όταν λες δεν μπορώ
Θα σε παίρνω αγκαλιά
στ’ αστέρια για να σε πάω
Γιατί εγώ αγάπη μου
για σένα μόνο ζω
Το θυμάμαι είχες πει
πως δε σαρέσουνε τα γκρίζα
η ζωή σου μια βροχή
που ξεβάφει μια μαρκίζα
Τώρα πια δε μου γελάς
Να ξερα ποιοι σε πονάνε
Θα θελα να μην ξεχνάς
πως τα δάκρυα δε σου πάνε
πως τα δάκρυα δε σου πάνε
Θα μαι πάντα εδώ το χέρι να σου κρατάω
όταν έχεις τις μαύρες σου
κι όταν λες δεν μπορώ
Θα σε παίρνω αγκαλιά
στ’ αστέρια για να σε πάω
Γιατί εγώ αγάπη μου
για σένα μόνο ζω
Δημήτρης Κοργιαλάς και Δημήτρης Καρράς
Κάθε μέρα ας μας προσθέτει ένα επιπλέον μικρό δίδαγμα που θα ζυμώνεται εντός μας.
Μονό όταν γνωρίζω την μικρότητα μου και μέσα από την ταπεινοφροσύνη ξεχειλίζει μεγαλείο. Χωρίς την πίεση πως θα σκληραγωγουμασταν και χωρίς την ζωή πως θα προσαρμόζομασταν;
Τι θα ατσάλωνε την την θέληση μας και θα κινητοποιούσε το σώμα μας. Αν δεν ήταν η ζωή απαιτητική δεν θα σμιλευομασταν από τα βιώματα και τον αέναο αγώνα. Χωρίς προκλήσεις θα επαναπαυομασταν,αυτές μας ωθούν να ξεπεράσουμε τα όρια που νομίζαμε πως ούτε καν φτάναμε.
Μεγάλος άνθρωπος είναι αυτός που λαβώνετε αλλά μέσα στις δυσκολίες βρίσκει την δύναμη να διαχειριστεί τις εκάστοτε απαιτήσεις των καταστάσεων και να τις φέρει στα δικά του μέτρα και σταθμά ενώ δεν προσβάλει τους άλλους.
Ώστε να τις αφήσει πίσω και να αναβαθμίσει τρόπον τινά την ελαττωματική και συνάμα γοητευτική μας ανθρωπινή φύση που έλκεται από την επιπολαιότητα.
Σαφώς και δεν είμαστε αλάνθαστοι,εδώ καλά καλά δεν μένουμε σταθεροί,εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε άνευ τέλους, μέσα στον χρόνο.
Και αν κάποιες φόρες κάποιος θεωρείται αλάνθαστος,θεωρείται κατά συνθήκη, μέσα από τα μάτια που υπερβάλλουν της αντικειμενικότητας.
Μονό με εύπιστα μάτια όμως δεν θα είχαμε ατράνταχτες αποδείξεις. Η αμφισβήτηση είναι η γενέτειρα της απόδειξης και η απόδειξη η αφετηρία της παραδοχής.
Κάθε μέρα ας μας προσθέτει ένα επιπλέον μικρό δίδαγμα που θα ζυμώνεται εντός μας.
Που θα μας κάνει περισσότερο σκεπτόμενους.
Και αν οι μέρες μας εξαντλούν και χάνεται η λάμψη ενίοτε να θυμάστε πως οι βράχοι που θαλασσοδαρθηκαν πιο άγαρμπα είναι οι πιο περίτεχνοι και πως το πιο γλυκό ψωμί είναι το ψωμί του κουρασμένου ανθρώπου!Και όπως ο ήλιος ανατέλλει έτσι θα ξανά φανεί και η χαρά!