Κάθε μέρα ας μας προσθέτει ένα επιπλέον μικρό δίδαγμα που θα ζυμώνεται εντός μας.

                                                                                                                                                               

Μονό όταν γνωρίζω την μικρότητα μου και μέσα από την ταπεινοφροσύνη ξεχειλίζει μεγαλείο. Χωρίς την πίεση πως θα σκληραγωγουμασταν και χωρίς την ζωή πως θα προσαρμόζομασταν;

Τι θα ατσάλωνε την την θέληση μας και θα κινητοποιούσε το σώμα μας. Αν δεν ήταν η ζωή απαιτητική δεν θα σμιλευομασταν από τα βιώματα και τον αέναο αγώνα. Χωρίς προκλήσεις θα επαναπαυομασταν,αυτές μας ωθούν να ξεπεράσουμε τα όρια που νομίζαμε πως ούτε καν φτάναμε.

Μεγάλος άνθρωπος είναι αυτός που λαβώνετε αλλά μέσα στις δυσκολίες βρίσκει την δύναμη να διαχειριστεί τις εκάστοτε απαιτήσεις των καταστάσεων και να τις φέρει στα δικά του μέτρα και σταθμά ενώ δεν προσβάλει τους άλλους.

Ώστε να τις αφήσει πίσω και να αναβαθμίσει τρόπον τινά την ελαττωματική και συνάμα γοητευτική μας ανθρωπινή φύση που έλκεται από την επιπολαιότητα.

Σαφώς και δεν είμαστε αλάνθαστοι,εδώ καλά καλά δεν μένουμε σταθεροί,εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε άνευ τέλους, μέσα στον χρόνο.


Και αν κάποιες φόρες κάποιος θεωρείται αλάνθαστος,θεωρείται κατά συνθήκη, μέσα από τα μάτια που υπερβάλλουν της αντικειμενικότητας.

Μονό με εύπιστα μάτια όμως δεν θα είχαμε ατράνταχτες αποδείξεις. Η αμφισβήτηση είναι η γενέτειρα της απόδειξης και η απόδειξη η αφετηρία της παραδοχής.

Κάθε μέρα ας μας προσθέτει ένα επιπλέον μικρό δίδαγμα που θα ζυμώνεται εντός μας.
Που θα μας κάνει περισσότερο σκεπτόμενους.

Και αν οι μέρες μας εξαντλούν και χάνεται η λάμψη ενίοτε να θυμάστε πως οι βράχοι που θαλασσοδαρθηκαν πιο άγαρμπα είναι οι πιο περίτεχνοι και πως το πιο γλυκό ψωμί είναι το ψωμί του κουρασμένου ανθρώπου!Και όπως ο ήλιος ανατέλλει έτσι θα ξανά φανεί και η χαρά!