ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ!

                                                                                                                                

                                                                                                                                                           

  Σε ένα τραπέζι ζούμε τις λαμπρότερες και τις σκοτεινότερες στιγμές μας.                                                                                                                                                                                       

  Με ένα ρόφημα συνοδεύεται, σχεδόν πάντα, η παρέα μας. Από μικροί στα οικογενειακά τραπέζια, ταράζαμε την γη, με τα αλλά τα παιδιά. Λες και είχαμε έρθει για πανήγυρι.                                                                                                                                                                                                                                                                 

 Γύρω γύρω από ένα  δείπνο, ειπωθήκαν τα πιο ουσιώδη αποστάγματα του καθενός μας !Οι πιο βαρυσήμαντες προτάσεις και τα ασήκωτα βάσανα. Τρώγοντας μοιραζόμαστε τις έννοιες που κουβαλάμε.                                                                                                                                                                                                                                                         

Σαν Έλληνες, αιώνες τώρα, γινόμαστε συγκοινωνοι στις χάρες και τις λύπες. Επιτυχίες δίχως εορτασμό δεν έχουν υπόσταση για τον λαό μας! Είναι ορφανές! Το κρασάκι ξεπλένει την στεναχώρια και σφραγίζει την ευτυχία μας!                                                                                                                                                                                                        

Και όταν αποφασίζουμε για το μέλλον, στο τραπέζι το ανακοινώνουμε. Και όταν έρχονται δύσκολες μέρες σε αυτό, αποσυμφορείται  ο πόνος. Χωρίς τα τραπέζια της καρδιάς μας η ζωή θα ήταν στεγνή.                                                                                                                                                                                                                                                                       

Αν λείπαν τα πιάτα  της γιαγιάς, της μαμάς, της θείας, της αδελφής, της γυναίκας, της συντρόφου, οι χάρες θα προσπερνιούνταν. Οι Κυριακές μας θα ήταν αδιαφοροποίητες, κοινές μέρες ,άχρωμες, χωρίς γεύση και άρωμα .

Την μέρα που και ο Θεός ξεκουράστηκε, κλείστε συσκευές και εφαρμογές .Μιλήστε, γύρω από ένα τραπέζι ,μεταξύ σας, τσουγκρίζοντας! Τίποτα πιο αναζωογονητικό από την θαλπωρή του γεύματος με καλή παρέα!